انسان های بی ایمان در بیان قرآن

---

انسان وقتى این احادیث را مى‏بیند به این فکر مى‏افتد که کسى که با این حقایق قرآنى و معارف اسلامى آشنایى و رابطه‏اى ندارد، چگونه زندگى وى کند و در زندگى به چه چیزى دلگرم است؟ از زندگى چه فهمیده و چه فهمیده و چه مى‏خواهد و دنبال چه بهره‏اى است؟ این انسان به بیان قرآن واقعا کور است، در جهانى تنگ و محدود زندگى مى‏کند، افکارش خیلى کوتاه و روحش خیلى کوچک و دلش خیلى محدود است و در ظلمت زندگى مى‏کند. اما مردى که با این حقایق و معارف آشنایى دارند، جهان را چگونه مى‏بینند، آفرینش را چه آفرینشى و چه دستگاهى مشاهده مى‏کنند، با چه احساسى زندگى مى‏کنند و با چه نورانیتى و چه روح بزرگى زندگى را مى‏گذرانند؟ این مردم واقعا جهان را براى خود تنگ نمى‏بینند. در این باره آیاتى در قرآن مجید هست که بعضى از آنها را ذکر مى‏کنیم.

در آیه 122 از سوره انعام پروردگار جهان مى‏فرماید:أومن کان میتا فاحییناه و جعلنا له نورا یمشى به فى الناس کمن مثله فى الظلمات لیس بخارج منها. این میت و مرده که در آیه آمده همان کافر است. آدمهایى که نسبت به معارف دین و عالم غیب و ماوراى ماده درکى نکرده‏اند و احساسى ندارند و خدا را در همین جهان ماده مى‏بینند، اینها مرده‏اند، در ظلمت و تاریکى زندگى مى‏کنند و هیچ نور ندارند. آیا اینها مثل کسانیند که ما به آنها حیات بخشیدیم و به آنها نور دادیم تا با آن در میان مردم رفت آمد کنند. این نور، نور علم و معرفت است، آشنایى به حقایق و معارف است. این نور احساس عظمت این جهان است و آنچه براى این جهان مفید است مثل این حقایق. آیه دیگر آیه 72 از سوره اسراء است. و من کان فى هذه أعمى فهو فى الاخر أعمى و أضل سبیلا. در آیه قبل، تعبیر مرده و زندگى در تاریکى به کار رفته بود، اما در این آیه تعبیر کور آمده است. کسى که نسبت به معارف آشنایى ندارد به حقیقت کور است. وقتى در دنیا کور است و نتوانسته حقایق را درک کند، در آخرت کورتر و گمراه‏تر است و راهى به سوى خیر و خوبى و سعادت و لطف و عنایت خدا نمى‏یابد.

آیات 124 به بعد سوره طه این است و من أعرض عن ذکرى فان له معیشه ضنکا و نحشره یوم القیامه اعمى قال رب لم حشرتنى أعمى و قد کنت بصیرا قال کذلک أتتک ایاتنا فنسیتها و کذلک الیوم تنسى کسى که از یاد خدا روى بگرداند، در تنگا مى‏زید، و او را در قیامت کور محشور مى‏کنیم. آنجا فریادش بلند مى‏شود که پروردگارا چرا مرا کور محشور کردى در حالى که در دنیا چشمانم مى‏دید. به او خطاب مى‏شود آیات ما براى تو آمده و تو آنها را فراموش کردى و اعتنایى به آن نکردى، اینچنین است که ما هم اینجا تو را فراموش کردیم و واگذاردیم.

در این آیه، زندگى کسى که نسبت به معارف آشنایى ندارد زندگى در تنگنا و زندگى کورکورانه توصیف شده است. آدمى که در دنیا، زندگى را همین زندگى مادى و طبیعى مى‏بیند و مردن را امرى عادى و طبیعى تلقى مى‏کند و چیزهایى را که در پس پرده‏ها هست نمى‏بیند، و فقط ظاهرها را مى‏بیند، و به تعبیر قرآن یعلمون ظاهرا من الحیوه الدنیا و هم عن الاخره هم غافلون ( این کور است و در تاریکى زندگى مى‏کند، حقایق را نمى‏بیند. او تنگ نظر و کوتاه همت است و روح کوچکى دارد.