کوچه های دلم به یکبار خودش را به سمت تو کوچ می دهد و رگ به رگهای وجودم بی صبرانه در موج محبتت خونه تکانی می کند , به خلوتگه خویش ,شوق اشارتهای نگاهت فاصله هایمان را ترسیم می کند و در این دیر آباد , خراباتی کوی تو سر بی سرمان کرده و مست و خرامانیمان نموده و سوختن و تاختن دیگر خستگی و ملالی ندارد..... فاصله ای نیست ! خب نزدیکترینی ؛ به صدایم به نفسم ، همین جایی و در همین حوالی تسنیم می نوازی .... گوشمان دیگر صداها را گم کرده است ,.. صبر کن کمی جلوتر صبر کن , باز صدایی می آید .... گوشمان کجا رفته ، چشممان به کجا افتاده و اینجا چرا ما خودمان نیستیم ، هوش و هواسمان باز هم پرت است ...... کمی آنورتر برویم و اطرافمان را خلوت کنیم و قدری مواظب باشیم و این طرف و آن طرف گولمان نزند ؛ حوصله کنیم و سرمان را پایین نگه داریم و کمی مکث کنیم و خودمان را باور کنیم ، کمی خوبتر فکر کنیم و قدری مهربانتر شویم که گاه گاهی او می آید از کنارمان می گذرد و حتی محلش نمی گذاریم .... این کوچه ها ... این خاک ها ... صدایش را می شنوند و آرام می گیرند ... تو هم کمی , آرام باش و خاک نشین باش .... تا سر کویش را بفهمی ............
درباره وبلاگ
