از کوچه های غریبی و بی کسی ؛ دلم سراغ تو را می گیرد ... از پرندهای مهاجر ...از بهار.... از قناری .... از شکوفه های نورسیده .... جویای تو می شوم ؛ دانه دانه ی عمرم ...شمارش نفس ها ی تندم .... معکوس شده.. فرصتی نیست در این ساحل غروب انگیز در این سکوت مرموز در این فاصله ی کم ..... دیگر نای و توانی نیست ؛ غروب هرگز بی تو طلوع نمی کند و طلوع هرگز بی تو غروب نمی کند ..... غصه ها و دردهای غصه ناکم ، گریبانم را گرفته اند و رهایم نمی کنند ..... جای جای این خاکهای غبار آلود ..... جای جای این زمین ترو خشک .....بی تو خموش و سوت و کورند .... فاصله ای نمانده به آمدنت .... قامت بهار برتن تو زیباست ..... نگاه های خط های دوخته و ممتد بسوی تو نگرانند ، در این فاصله کم ... در این دشت قحطان زده .... در این آسمان تیره و تار ..... نزدیکتر شو و سر از پرده بیرون آر...... شمعدان خانه ی ما سالهاست که بی فروغ است و روشنی نیست در این منزل و کاشانه ما...... و دلهای رنجش آور منتظرانت بسی دوری از تو را شکوه کرده اند... و بی قراران بی قرار ؛ اشک های تنیده و رمیده در خم سیاهی های خودشان را فراموش کرده اند و عجل الولیک الفرجشان تن روزگار را خشکانده است ..... می دانیم که حادثه ها ... ناله ها .... غصه ها .... همچنان بر لبان تو جاری میشوندو سینه های پر واهمه و دل انتظار ، در سوی تو روانه می شوند .... بیا که از این بی تابی و عسران ....قلبهای خسته در تپش و اضطرابند ... بیا بر دیدگانمان قدم نه و چشمانمان را پرفروغ و پر سرور کن ..... که اینجا منتظرانت به تماشای تو نشسته اند...........
طبقه بندی: دینی مذهبی
درباره وبلاگ
